یادداشت احمدظریفیان، دبیر اول حزب کارگزاران سازندگی ایران-خراسان رضوی در روزنامه سازندگی

طرح پرصدای شفافیت آراء نمایندگان مجلس، از سال ٩٧ و تاکنون معطل تصویب در مجلس شورای اسلامی است. چرایی‌ این معطلی حکایت مکتب نرفتگانیست که پیش از آموخته شدن به سازوکار سیاست‌ورزی منافع‌نگر و جلوس بر کرسی سبز مجلس پیش چشم همگان خطابه‌های آنچنانی در مدح عیان‌شدن آرا مجلسیان سر می‌دهند اما چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر میکنند.
گواه این مدعی گروهی از نمایندگان همین مجلس کنونی -یازدهم- است که دوباره
علم شفافیت آراء را از -زمین سیاست ورزی پشت‌پرده‌ای- برداشت اما زورش نرسید تا حد نصاب را برای تصویب‌اش از مجلس بگیرد. اما سوال وارده این است: چرا و چگونه نمایندگانی که با‌شور و شوق فراوان، آیین نامه داخلی خود را در جهت شفافيت، قابل اصلاح دانسته و ١١ ماده برای آن در کمیسیون مقرر می‌فرمایند در بزنگاه تصویب میلی‌متری زمین را به پنهان‌طلبان واگذار میکنند و خواسته‌شان برای شفافیت در حوزه تقنین که می‌بایست صیانت از خیر ملک و ملت باشد نافرجام می‌ماند.
بی‌شک مهم‌ترین ابعاد اتاق شیشه‌ای جهت آراء نمایندگان، صیانت از مردم و جلوگیری از زدوبندهاست.
اینکه فی‌المثل مصوبات کمیسیون‌ها انتشار یابد، هیات رئیسه مجلس موظف باشد برنامه‌هایش را سه روز قبل بارگذاری کند، یا اینکه آراء موافق و مخالف جهت تصویب یا عدم تصویب هر طرح و لایحه‌ای مشخص شود چه ضرری به چه کسانی می رساند که عامدانه از تصویب آن وحتی طرح آن این‌چنین ناشیانه اجتناب می‌کنند؟ مجلسی که رسالت‌اش مطالبه شفافیت از دولت و سایر نهاد‌های پاسخگو و غیر پاسخگو برای صیانت از مردم است حالا خودش یک دالان تاریک در نظام حکمرانی کشور است. کاش مردم حداقل گمان می‌کردند نماینده‌ای دارند.