محمدرضا تیموری

مسئول واحد آموزش حزب کارگزاران سازندگی خراسان رضوی

فرزند کرد و لر وطن در زیر خاک ایران خوابیده است؛ مردی عاشقانه مهربانویش را در بغل گرفته تا آجرها قبل از بانویش شانه‌های او را خرد کنند؛ شانه‌هایی که در زیر بار کولبری خم نشدند، اینجا شکستند.

مادرم داغدار است و لالایی می‌خواند برای کودکی که دیگر نان نمی‌خواهد؛ دیگر کلاس درس و بخاری نمی‌خواهد؛ حالا یک جفت دمپایی برای همۀ بچه‌ها کافی است.

 پدرم خوشحال بود... و مادرم هر روز هزار تومان از سهم شوربای خانواده را برای اقساط خانه‌ای که سهمشان از پول نفت بود، در قلک کنار می‌گذاشت... نگاه کن که باد چه نانجیبانه هزاری‌ها را با خود می برد!

آهای باد... بادِ بی‌ایمان... می‌دانی آنها اقساط بیت‌المال است؟ چرا کافری می‌کنی، مگر به قیامت نمی‌اندیشی؟ و باد زوزه می‌کشد... مثل کفتارها که شیر را زخمی و بیمار دیده‌اند،

باد می‌آید.

باد می‌آید و خاک‌های کوچه را بر سر "دالاهو" می‌ریزد که هنوز ایستاده است و در دامانش کهن‌ترین لالایی جهان را مویه می‌کند:

روله لای لایه / کور په م  لای لایه / نزانم بر چی ده نگت ده رنایه ..... روله لای لایه / رولای لایه

فرزندم لالا / دلبندم لالا / نمی‌دانم چرا صدایت در نمی‌آید...

راستی و داد بهترین است

پاکی، خوشبختی است

خوشبختی برای کسی است که راستی و داد را برای راستی و داد انجام دهد. همانگونه که خداوند راستی و دادگری است، راهبر دنیایی نیز باید بر پایۀ راستی و دادگری برگزیده شود.

این دو با کردار ما و اندیشۀ نیک برگزیده می‌شوند.

همانگونه که خداوند راستی و دادگری است، راستی و دادگری عاقبت در همه جا خواهد آمد؛ که کردار نیک با نیروی اهورایی پرورش یابد و به یاری ناتوانان و فقیران بشتابد.

فرزندم لالا، دلبندم لالا...