خبرنگار یک روز نمی‌خواهد!

می‌دانی چه وضعیتی است که صبح‌ها خیلی زودتر از بقیه برای رسیدن به فلان جلسه مجبور باشی پاورچین پاورچین خانه را ترک کنی تا مبادا اهالی خانه بیدار شوند و شب‌ها دیرتر از بقیه به رختخواب بروی و تمام روز استرس این را داشته باشی که از زمان عقب بمانی و به موقع نتوانی خبرها را مخابره کنی!؟

این حکایت بیشتر روزهای زندگی یک خبرنگار است. البته گاهی هم این روال عوض می‌شود و مجبور است تا پاسی از شب را هم از استراحت گذشته و به خبرنویسی و تدوین گزارش برای مردم بپردازد.

وقتی خبرنگار باشی مردم از تو توقع دارند کهذمسائل‌شان را از مسئولان مطالبه کنی و در نقطه مقابل، مدیران انتظار دارند که فعالیت‌های کرده و نکرده‌شان را در بوق‌وکرنا کنی! اما اصلا فرقی ندارد خبر چه باشد و مسئول چه بگوید؛ خبرنگار که باشی از صبح تا شب دغدغه‌ات مردم است. غصه مشکلات همه را می‌خوری و برای پیگیری مشکلات مردم با مدیران و مسئولان می‌جنگی؛ اما مشکلات خودت همچنان باقی است. اصلاً خبرنگار را چه به توقع پیگیری مسائل حرفه‌ای و صنفی!؟ خبرنگار که باشی باید سال‌ها با تحمل مشقت‌های فراوان بنویسی، تهمت بشنوی، کتک بخوری، بازداشت شویژ متهم و جاسوس و دست‌نشانده اجانب خطاب گردی؛ اما اگر از این مصائب جان سالم به در بردی، روزی که از این کار بازنشسته می‌شوی نه تنها خانه یا ماشینی از خود نداشته‌ای بلکه به خاطر اینکه سیاستی برای حمایت از تو نبوده، امیدی به آتیه روشنی با حقوق بازنشستگی نداشته باشی! 

آری حرفه خبرنگاری عزمی بیش از نام‌گذاری یک روز را می‌طلبد زیرا خبرنگاران فارغ از اینکه جملگی در درجه اول شهروند هستند معمولاً برای مطالبات صنفی خودشان پیگیری نمی‌کنند. هیچ‌گاه کسی پیگیر نقص قوانین مطبوعات و مشکلات قضایی پیش آمده برای خبرنگاران نبوده است. باید خبرنگار بود تا استرس‌های گوناگونی را از سوختن مطلب تا اینکه اگر منتشر شد چه بلایی سرم می‌آید را درک کنی.

خبرنگاری نیاز به یک روز ندارد؛ خبرنگاران هر روز و هر ساعت با این مشکلات گلاویز می‌شوند و فقط یک روز با گرفتن چند عکس یادگاری با فلان مسئول یا بهمان مدیرکل درمان مصائب‌شان نیست. 

خبرنگاران عکس یادگاری نمی‌خواهند؛ کافی است همان لحظه که برای پیگیری مطالبه‌ای با شما تماس می‌گیرند، جواب دهید. خبرنگاران شاخه گل نمی‌خواهند، تنها احترام و کرامت انسانی‌شان را در جلسات و نشست‌ها رعایت کنید. خبرنگاران از شما تقدیرنامه نمی‌خواهند، فقط اگر خبری مغایر با سلیقه و انتظارات شما منتشر شد، آنها را هر روز از پله‌های دادسرا بالا و پایین نکشید. 

خبرنگار یک روز نمی‌خواهد؛ خبرنگار روزی را می‌خواهد که هیچ‌کدام از همکارانش در بند و زندان و ممنوع‌القلم نباشند! همین و بس.