مقاله ها
- اخبار خراسان رضوی
- بازدید: 457
«بودجه کاملا اسیر بروکراسی است/ هنوز برنامه عملیاتی نتوانسته مبنای دقیقی برای بودجهریزی سنواتی باشد»
بیستمین جلسه از سلسله جلسات دیالوگ عصر پنجشنبه تحت عنوان « دَخل و خَرج شهر (2)» به همت کانون جوانان حزب کارگزاران سازندگی ایران-خراسان رضوی در محل دفتر مرکزی حزب استان در مشهد، برگزار گردید. در این نشست که هدف از آن گفتگویی پیرامون بودجه سالانه شهرداری مشهد در سال ۹۸ بود جمعی از اعضا و هواداران حزب و علاقهمندان به مسائل مدیریتی شهری گردهم آمدند.
در ابتدای این نشست دکتر محمد سهیلی، رئیس کمیسیون برنامه و بودجهی دوره چهارم شورای شهر مشهد گفت:
امیدواریم نقدهایی که در این جلسه می شود، همدلانه باشد. من بخاطر آشنایی که داریم بیشتر به جنبه شورای شهر می پردازم، جناب دکتر نیز که اشراف خوبی به مسائل برنامهریزی در حوزه شهری دارند، به آن بحث بیشتر خواهند پرداخت. در مجموع متاسفانه ما شاهد نیستیم که تفریق بودجه 96 را در صحن ببینیم، البته بودجه سازمانها آمده است اما تفریق بودجه کل شهرداری هنوز مطرح نشده است؛ در واقع آن نیمه 96 که میتواند براساس رویکرد جدید مدیریت شهری راهنمایی برای هزینه کردهای 97 باشد، مطرح نشده که به زوری به صحن میآید و ما شاهد آن خواهیم بود. احساسم این هست که بحثهایی که در جلسه گذشته در این محفل صورت گرفت، تقریبا هنوز به قوت خود باقی هست. یعنی ما شاهد هستیم که برنامه عملیاتی نتوانسته جایگاه خودش را در بودجهریزی سالانه پیدا کند. البته ما در سال جاری شاهد بودیم که آخرین برنامه عملیاتی که تا افق 1400 را پوشش می داد، 1397، 1400 در صحن شورا مطرح شد و به تصویب رسید اما هنوز برنامه عملیاتی نتوانسته مبنای دقیقی برای بودجهریزی سنواتی باشد. البته مساله دیگری که در اینجا مطرح هست، فقدان یک رویکرد مسئله محور میباشد. ببینید واقعیت قضیه این هست که اصولگرایان آنقدر که میگویند شاید صددرصد در عمل اصولگرا نباشند به این معنا که گاهی برخی از اصول را زیر میگذارند. از اصلاحطلبها نیز انتظار میرود در واقع به آن مبانی اصلاحطلبی پایبند باشند. یکی از آن مبانی اصلاحطلبی توجه به این نکته بود که اگر میخواهیم اصلاحی را در جامعه انجام بدهیم؛ این اصلاح، رویکرد مهندسی و تدریجی داشته باشد، اینگونه نیست که ما بتوانیم به یک باره شهر را متحول کنیم. طبیعتا ما دیدگاه آرمانشهری را نیز داریم که برای خودش طرفداران و مخالفان جدی دارد، البته اخیرا ما شاهد هستیم که این نگاه آرمانشهری زنده شده است. در دوره مدیریت شهری قبل تاکید جدی بر این نگاه آرمانشهر بود، یعنی اینکه تمام ابعاد شهر در نظر گرفته شود. در همان سال اول، شورای شهر آن دسته از سیاستهایی که میتوانست یک شهر مطلوب را شکل بدهد، تصویب کرد. پس این یک نگاه کلگرایانه و جامعنگرانه بود، در مقابل بسیاری از صاحب نظران معتقدند که این نگاه کلگرایانه خیلی کاربردی نیست و در عمل دچار مشکل میشود و به جای آن مهندسی تدریجی را پیشنهاد میکنند که در آن مسائل حاد و اساسی را شناسایی میکنیم، با حل این مسائل اساسی زمینهای را فراهم میکنیم که به تدریج حل این مسائل گسترش پیدا میکند و بتوانیم یک بهبود عمومی را به خصوص در آن نقاط اصلی شهر شاهد باشیم. طبیعتا با این نگاه، اولین کاری که باید صورت بگیرد این هست که مشخص کنیم دقیقا با چه مسائلی مواجه هستیم، البته مدیریت شهری قبلی نیز به مسائل توجه داشت، مثلا وقتی کمیسیونهای ویژهای که برای حاشیه شهر و قطار شهری تشکیل شده بودند، از نظر شورای چهارم در قالب کمیسیونهای تخصصی مدنظر قرار گرفت. مسائل دیگری نیز آنجا مطرح بود مانند بلندمرتبهسازی و بازسازی بافت اطراف حرم در تحقق طرح جامع مدنظر مدیریت شهری گذشته بود، یعنی نگاه آرمانشهری در کنار نگاه مسئله محور بود. طبیعتا در دوره مدیریت شهری جدید نیز هر دوی این نگاهها را شاهد هستیم، ولی انتظار میرود این نگاه مسئله محور غلبه داشته باشد، اما این مسائل را خیلی شاهد نیستیم. نمونه آن را میتوان به عنوان مثال در برنامه چهارساله که تصویب شد در نظر بگیرید. البته یک رویکرد مثبتی در این برنامه مطرح بود، این بود که هم به تحقق چشماندازی که برای مشهد تعریف شده بود، توجه شده بود، و هم به سند طرح جامع و هم اینکه به اهداف کلانی برای شهر مشهد اشاره شده بود. اهداف کلان برای شهر که حدودا 12 مورد را بر شمرده بودند، یک نگاه خوب هست، اما بالاخره برای مسائل خاص شهر باید مشخص شود چه اقداماتی میخواهیم انجام بدهیم. سوال من این است که از نظر مدیریت شهری پنج مسئله اولویتدار شهر چه مواردی هست، در سال 98 این پنج مسئله به چه میزان بهبود پیدا میکند؟ البته تکلیفی هم بود از شورا برای شهرداری که در نگارش برنامه میانمدت به مسائل اصلی شهر توجه شود، به طور مثال ما بدانیم که بالاخره تکلیف ترافیک هسته مرکزی شهر چه میشود؟ این تکلیف تا زمانیکه ما بودیم محقق نشد ولی من انتظار داشتم که گامهای بیشتری را در این برنامه و بودجه چهارساله شاهد باشیم.
البته من یک نکته را در دفاع از شورای شهر عرض کنم. من واقعا حق میدهم کار اساسی در شورا انجام دادن، بسیار مشکل است. شما قضاوت بفرمایید، شورا که 15 نفر هستند، با 10ها لایحه مواجه هستند که هر ماه برای آنها ارائه می شود؛ بعد آنان باید مسائل کلان شهر را به آن بپردازند. این که آنان بتوانند فراغتی پیدا کنند و به یکسری رویکردهای اساسی بپردازند، در واقعیت کار دشواری است. ما در زمان خودمان شاید توانستیم در حدود 25 ماه یکسری کارهای اساسی را در قالب طرحها مدنظر قرار بدهیم اما پیگیری و اجرایی شدن آن کار بسیار دشواری بود، لذا به نظر من نقص اصلی که در بودجه 96 و 97 و طبیعتا در بودجه 98 خودش را نشان میدهد، فقدان مسئله محوری هست که در گذشته نیز به آن اشاره کردیم.
مسئله دیگری که در جلسه قبل نیز به آن اشاره کردیم، مسئله بازخوانی منابع و مصارف بود. یکی از مسائل مهم بحث درآمدهای پایدار شهری بود، تکلیفی که در مصوبههای برنامههای میانمدت قبل شده بود، این بود که از 25 درصد به 40 درصد برسد، در حال حاضر شاهد این هستیم که دربودجه 98 بنا است درآمدهای پایدار از 25 درصد به 30 درصد برسد، یعنی ما هنوز در همان 25 درصد متوقف هستیم و در نهایت میخواهیم درسال 98 به 30 درصد ارتقا بدهیم. البته مشکلات درآمدی شهرداری که مشخص هست، ولی این مشکلات بیشتر متوجه بخش درآمدهای ناپایدار هست، یعنی ساختوسازها که 70 درصد منابع شهرداری را تامین میکند، عمدتا به عنوان درآمدهای پایدار شهرداری تعریف میشود که با رکود صنعت ساختمان این بخش در حال حاضر با مشکل مواجه شده است. اما در حوزههایی که اکنون باید درآمدهای جدیدی شکل بگیرد به نظر من رویکرد جدی انجام نشده است و حداقل به مواردی که من میتوانم اشاره کنم، تحقیقات ارزشمندی است که نتایج آن ارائه شده است. مانند تحقیق دکتر شاهنوشچی در دانشگاه فردوسی در مورد بحث ارزش افزوده مسکن و ملک در شهر انجام داده بودند، این میتوانست مبنای بسیار خوبی برای درآمد پایدار شهری باشد، اما متاسفانه این پژوهشها زیاد مورد عنایت قرار نگرفت. البته در کنار این رویکردی که آقای شهردار در بودجه 98 داشتند نکات مثبتی هم هست مانند اینکه سهم عمرانی را حد 69 درصد حفظ کردند، بسیار کار سختی است. تکلیفی که در قانون در این مورد شده است، 40 درصد هست، یعنی شهرداری باید 40 درصد بودجهاش عمرانی باشد ولی اینکه ما بتوانیم در این شرایط دشوار و رکود این را به 69 درصد برسانیم، واقعا کار ارزشمندی است و البته اشاره کردهاند که نظام عوارض و منابع عمومی تغییر پیدا میکند که باید ببینیم چه رویکردی هست. توسعه متوازن که در گذشته مورد توجه بود مجددا مورد تاکید قرار گرفته است. فقدان مهمی که در اینجا هست، فقدان کمک دولت هست، اما یک گام مثبتی که در حال برداشتن هست و من امیدوارم به عمل برسد -که بسیار در وضعیت شهرداری مشهد موثر است و هنوز به طور جدی در بودجه دیده نشده است- مسئله بدهی بانکها هست که این موضوع را دولت اجمالا پذیرفته است که با طلب شهرداریها از دولت تهاتر کند. این مسئله بسیار مهمی است. اگر این به نتیجه برسد و همسویی دولت با شهرداری اینجا خود را نشان بدهد میتواند بسیاری از مشکلات را برطرف کند.
مجری: در سال گذشته، صحبت این بود که بودجه ریزی بر اساس دو اصل صورت می گیرد، یکی آن مواردی که قانون گذار تعیین می کند و دیگری بروکراسی هست که برخی موارد را به ما تحمیل می کند، آیا در بودجه ریزی امسال چقدر سعی کردیم ما از پیچیده گی های نظام بروکراسی کم کنیم و چقدر به ما در بودجه ریزی کمک کرده است، شما سال گذشته یک اشاره دیگری نیز داشتید که دو تا هزینه هست که خوب نیست انجام بشود، یکی هزینه پرسنلی که به آن معنا کاری انجام نمی دهند، و دیگری پروژه هایی که عموما به سرانجام نمی رسد، می باشد، بعد هزینه های بهره وری و جرائم نیز اضافه می شود، این چقدر در بودجه سال 98 سعی شده که اصلاح شود؟
در ادامه، دکتر علی چشمی، عضو هیات علمی گروه اقتصاد دانشگاه فردوسی مشهد تصریح کرد:
ابتدا از حزب کارگزاران بابت برگزاری این جلسه تشکر میکنم. سوالی را که پرسیدید میخواستم در انتهای صحبتها به آن اشاره کنم. شاید امسالی که گذشت این موضوع را بیشتر درک کردیم که واقعا چقدر این بودجه میتواند براساس قوانین باشد و چقدر اسیر بروکراسی هست. واقعا بسیاری از این مطالبی که نوشتم و چرخی در بودجه 98 زدم، خواستم شواهد همین موضوع را تهیه کنم، که این سیستم بودجهریزی با اینکه پیشرفتهای بسیار خوبی در کشور و شهرداری مشهد داشته است؛ ولی هنوز مانند نظام مستوفیگری است به طوریکه زبان و خطش را تنها همان کسی که تنظیم میکند میفهمد. من احتمال میدهم، اگر سند بودجه را دیده باشید، افرادی که زیر تمام برگهها را امضا میزنند، دقیقا از آن محتوای بودجه سر در نمیآورند. در هر حال بودجه همه چیز هست، از این زاویه که بدون بحثهای بودجه و تخصیص منابع هیچ قانونی مصوب نمیشود و هیچ سازمان و رکنی کار خودش را انجام نمیدهد و هیچ سیاستمداری به اهداف خود نمیرسد. به عنوان مثال اصلاحطلبها سه برنامه مهم داشتند. ما باید این سه برنامه را در بودجه ببینیم. یک شفافیت، دوم مشارکت و حقوق شهروندی و سوم مبارزه با فساد. باید این سه مورد کاملا در سند بودجه بروز داشته باشد. مهمترین کارکرد بودجه این است که کمک کند به بهبود کیفیت خدماتی که شهرداری ارائه میکند. این بهبود کیفیت کالای عمومی مهمترین هدف داشتن دولت محلی است. من حقیقتا این بودجه را کاملا اسیر بروکراسی میدانم، چه در تهیه و تنظیم آن، چه در فونداسیونها، چه در اجرا کردن آن و چه در آن نتایج نهایی که سیستم شهرداری میخواهد به آن دست پیدا کند. با یک مثال خدمت شما عرض میکنم که چقدر این رقم میتواند با واقعیات مطابقت داشته باشد.
سرانه بودجه هر فرد مشهدی -براساس بودجه 98 که جمعیت را سه میلیون و صد هزار نفر در نظر بگیریم- دو میلیون و 720 هزار تومان است؛ بودجه 98 تهران هنوز نیامده است، اگر همان بودجه 97 را در نظر بگیریم، سرانه هر فرد در بودجه شهرداری تهران 2 میلیون 550 هزار تومان است، همین اعداد را اگر در کنار بودجه عمومی دولت بگذاریم –شرکتهای دولتی را کنار بگذاریم، فقط بودجه ادارات و وزارتخانهها را در نظر بگیریم- سرانه بودجه هر فرد ایرانی در بودجه دولت 6 میلیون تومان میشود. یعنی دولت 6 میلیون تومان بابت هر شهروند با جمعیت 80 میلیون نفر در سال 98 خرج میکند. با توجه به خدماتی که دولت ارائه میکند از قبیل امنیت، امور قضایی، آموزش مدارس و آموزش عالی، چه در بحث تامین اجتماعی، بهداشت، حمل و نقل و ... واقعا 6 میلیون تومان بودجه دولت با دو میلیون 720 هزار تومان شهرداری مشهد، به نظر میرسد که واقعا دولت دارد بهتر عمل میکند.
وظایف قانونی شهرداریها عمدتا دو مورد است که در بودجه شهرداریها کاملا نمود دارد. یک حملونقل شهری، دوم خدمات شهری مانند نظافت و پسماند. با این دو تا خدمت از لحاظ عمومی –و خدمات جزئی- شهرداری مشهد دو میلیون و 720 هزار تومان به ازای هر شهروند خرج میکند و شهرداری تهران نیز دو میلیون و 550 هزار تومان خرج میکند. ما یا شهرداریهایی دایم که دارند گران اداره میشوند یا این آمارها غلطانداز است.
دکتر سهیلی: به نظر من این آمارها خیلی جای اصلاح دارد، برآورد من این است که رقم واقعی برای هر شهروند در مشهد 400 هزار تومان است.
دکتر چشمی: من یک رقم دو میلیون و 720 هزار تومان را از جمع بودجه شهرداری و حوزه اقتصادی سرمایهگذاریها به دست آوردم، ببینید برای سال 98 شهرداری مشهد 4 هزار و 60 میلیارد تومان و حوزه اقتصادی 4 هزار و 370 میلیارد تومان و جمع این دو 8 هزار و 430 میلیارد تومان است. حالا جالب بود امسال چیزی که آقای شهردار مصاحبه کرده بود، 8 هزار و 700 میلیارد تومان بود و چیزی که رئیس مدیریت بودجه مصاحبه کرد بود باز یک رقم دیگر بود. حالا همین را اگر مبنا بگیریم، به این رسیدیم واقعا آن قسمت اقتصادی، آن 4 هزار و 370 میلیارد تومان فقط یک چرخاندن و پیچوندن منابع مالی داخل در شهرداری و سوری هست و تحقق هم پیدا نمیکند. حالا آن رقم را به کل میشود کنار گذاشت، اگر فرصت بیشتری شد من خدمت شما توضیح میدهم، که مفهومش چه هست و چقدرش را میتوان طی محاسبات در نظر گرفت. حالا فقط اگر شهرداری را در نظر بگیریم سرانه هر شهروند یک میلیون و 310 هزار تومان می شود.
این شهرداری مشهد سازمان و شرکتهای خود را داخل بودجه نمیآورد و شفاف نمیکند. حدود 30 شرکت و سازمان در شهرداری مشهد وجود دارد که کاملا بودجههایشان مجزا هست و نمیآید بده و بستانهای بین این دو تا را کسر کند و در محاسبات در نظر بگیرد، به صورتی که هربار ارقام دوبار منظور شده را کنار بگذارد.
ولی بودجه شهرداری تهران در سال 97، 17 هزار و 500 میلیارد تومان بوده است که بودجه سازمانها و شرکتهای آن 13 هزار و 400 میلیارد تومان که جمعش 30 هزار و 900 میلیارد تومان بود. ولی 8 هزار و200 میلیارد تومانش هم در سازمانها و شرکتهای آن و هم در شهرداری بوده است. یعنی بده بستانهای بین این دو بوده که ارقام دوبار منظور شده را کسر کنیم، 22 هزار و 700 میلیارد تومان میماند. اگر ما همان 17 هزار و 500 میلیارد تومان اصلی را بودجه تهران در نظر بگیریم سرانه هرشهروند تهرانی یک میلیون و 970 هزار تومان می شود. به ظاهر این رقمها بسیار رقمهای بالایی است و ما داریم شهر را گران اداره میکنیم. این گران اداره کردن هم در ارائه خدمات اصلی و هم در هزینههای جانبی که دارد به بروکراسی شهرداری تحمیل میشود و معمولا به همین علت من تاکید میکنم که همه اسیر بروکراسی هستیم. چه اینجا که به عنوان حزب مهد دموکراسیخواهی هست و چه کسانی که از راه دموکراسی رفتند و اکنون مدیریت شهر را به عهده گرفتند و چه آن مدیران بروکراتیکی که فکر میکنند در بند آنی که آن توست. آن مدیران میانی هم که دیگران را اسیر خود کردند، آنها هم اسیر کل سیستم هستند.
مجری: جناب سهیلی ارزیابی عملکرد مالی را که خیلی به بحث شفاف سازی کمک می کند، چطور در بودجه سال 97 و هم چشم اندازش را در بودجه سال 98 ارزیابی می کنید؟
دکتر سهیلی: در مورد شفافیت گام های خوبی شهرداری برداشته است، در گذشته کمتر بوده است، از نکات کوچکتر مانند ارائه فایل بودجه به صورت اکسل گرفته تا سامانه طرح معاملات یا ارائه طرحهای جامع و تفصیلی که مردم دسترسی داشته باشند، انجام شده است.
در مورد قانون گذاری که البته به شورای شهر برمیگردد و شهرداری نیز همکاری خوبی در این زمینه داشته است، کارهای خوبی شده است اما به هر حال بحث شفافیت یک جنبه دیوان سالارانه و یک جنبه مردم گرایانه دارد که جنبه مردم گرایانه بسیار مهم است، به طور مثال فرض کنید که اگر من شهروند منطقه یک شهرداری هستم بدانم که شهرداری از من 2 میلیون و 700 هزار تومان در بودجهاش پول میگیرد، چون منبع بودجه شهروندان هستند و دولت معنایی ندارد، که اگر بودجه دولت که 97 درصد آن جاری هست را در نظر بگیریم، ما باید بودجه دولت که جاری هست با بودجه جاری شهرداری مقایسه کنیم، بودجه جاری شهرداری یک هزار و 200 میلیارد تومان بوده است که این رقم با 16 درصد رشد مثلا به یک رقم یک هزار و 300 میلیارد تومان رسیده است را بر تعداد شهروندان تقسیم کنیم به یک رقم 400 هزار تومان میرسیم.
من عرض کردم که شهرداری پیش بینی کرده یک میلیون تومان از شهروندان بگیرند ولی آن چیزی که محقق میشود 600 هزار تومان است. اما از این مبلغ آن چیزی که صرف نگهداری شهر و بودجه شهری میشود در واقع 400 هزار تومان است، لذا این 400 هزار تومان رقم نسبتا کمی نیست اما وقتی با یک میلیون 300 هزار تومان و دو میلیون و 700 هزار تومان مقایسه میکنیم نسبتا با توجه به خدماتی که شهرداری ارائه میکند به طور اجمالی قابل قبول هست، اما بحث مشارکت و حقوق شهروندی گرچه دقیقا این گرایش در شورا و شهرداری وجود دارد ولی من میخواهم خروجی قضیه را بررسی کنم، ببینید ما در گذشته یک مبنایی داشتیم که شهروندان به ازای عوارضی که میپردازند باید دو تا 10 برابر آن در مناطقی که هستند از خدمات شهری با پیش بینی خودشان برخوردار شوند، یعنی اگر مثلا من شهروند منطقه یک هستم که 100 هزار تومان عوارض پرداخت کردم با توجه به اینکه در یک منطقه برخوردار هستم شهرداری باید به من این فرصت را بدهد که به ازای آن 200 هزار تومانی که سهم من میشود، من در پروژههای عمرانی محله و منطقه بتوانم تعیین اولویت کنم، اینکه شهروندان بتوانند در اولویت پروژههای منطقه و ناحیه و محله خود مشارکت داشته باشند، یک اقدام عملی است که ادامه پیدا نکرد، ما در سال 96 میخواستیم 5 درصد بودجه عمرانی را اینگونه هزینه کنیم که باید هر سال 5 درصد افزایش پیدا میکرد و به 25 درصد می رسید، یعنی ما امسال باید شاهد 10 درصد از بودجه عمرانی باشیم که اگر این بودجه 70 درصد مثلا هفت هزار میلیارد تومان را فرض کنیم، به اصطلاح 500 هزار میلیارد تومان میشود که ما عملا ساز و کاری را برای این قضیه مشاهده نمی کنیم، لذا گرچه این گرایش هست اما آن ساز و کاری که باید شهروندان را عملا در مدیریت شهری مشارکت بدهد یک مقدار باید سرمایه گذاری بیشتری برای آن صورت بگیرد.
در مبارزه با فساد نیز بحث اینکه اگر کسی فسادی را اطلاع بدهد، مصوبه اخیر را عرض میکنم، بسیار کار خوبی بود، این جنبه مثبت را توجه کنید، اما آن مشکلی که وجود داشت که تمامی دوره های شورای شهر کم و بیش از آن برخوردار هستند، این هست که هر شورایی میآید، از نو تمام کارها را شروع میکند، فکر نمی کند که بالاخره شورای قبلی نیز کارهایی را انجام داده اند، به طور مثال من خاطرم هست که وقت زیادی گذاشتم تا تمام مصوبات شورای قبل را خواندم، که ببینم چه مواردی هست، البته برخی از این مصوبات بسیار ارزشمند بود که استفاده کردیم و بعضی از مصوبات را ابطال کردیم چون در نظر ما مصوباتی بود که اشکال داشت اما در دوره قبل یک مصوب بسیار مهمی که میتوانست مقابل فساد را بگیرد و علی رغم مدیران شهرداری و شخص خود شهردار در صحن علنی شورا آن را تصویب کردیم، این بود که با رشوهخواری مقابله کنیم. یکی از موضوعاتی که همه مردم از آن رنج می کشند، رشوهخواری است، فرض کنید شما میخواهید پروانه بگیرید، اگر با شبکه هایی که عمدتا بیرون از شهرداری نیز هستند، همراهی کنید، من کارمندان شریف شهرداری را متهم نمیکنم ولی به نحوی به شهرداری برمیگردند، هزینهات کم می شود و مشکلی برای شما پیش نمیآید اما اگر همراهی نکنید مراحل بسیار سختی را باید پشت سر بگذارید. ما گفتیم اگر هر شهروندی به هر دلیلی ناچار شد رشوهای یا وجهی غیرقانونی را بپردازد، بیاید شکایت کند، نه تنها برای پروندهاش مشکلی پیش نمیآید بلکه شهرداری موظف است که تلاش کند آن وجهی نیز که پرداخته است را به شهروند مورد نظر برگرداند، و البته ما یک تبصره هم داشتیم که فرمانداری با آن مخالفت کرد و ما نیز کوتاه آمدیم، مبنی بر اینکه فرد متخلف تا 5 سال هیچ شغل مدیریتی نداشته باشد، ولی هیچ اتفاقی برای این مصوبه نیفتاد در حالیکه اگر شهرداری این را اطلاع رسانی میکرد و مردم میدانستند که بعد از اینکه مشکلشان حل شد، بیایند شکایت کنند، این گام بسیار مهمی است، چندین شکایت انجام میشد که به هرحال شهرداری میفهمد که به طور مثال 90 درصد شکایتها از یک منطقه خاص و افراد خاصی هستند، خود این شفافیت بازدارندگی دارد، لذا عرض من این است که در گامهای خوبی که مدیریت فعلی شهری برداشته از گامهایی که دوره های قبل برداشته شده بود، غفلت کرده است، که آنها ادامه پیدا کنند. در مجموع در هر سه زمینه جهتگیری مثبتی بوده و اقدامات خوبی انجام شده است، ولی آن چیزی که مهم هست و این جلسه می تواند به آن کمک کند، مطالبهگری است، یعنی دوستانی که به نحوی با حزب کارگزاران در ارتباط هستند، انتظارشان از مدیریت شهری چیست؟ می خواهند چه بهبودی و در چه مدت زمانی در شهرداری محقق شود؟ وقتی این مطالبات شفاف شوند، ایجاد انتظار میکند و بر مدیران فشار میآورد و آنها را وادار می کند تا به این مطالبات توجه کنند، ولی وقتی ما احساس کنیم که همه چیز مسیر طبیعی خود را طی می کند، طبیعی است مدیران هم فکر میکنند کاری که انجام می دهند، کار مطلوب و قابل قبولی است، در مجموع من نمره قابل قبولی میدهم و ولی احساسم این است که این نمره می تواند بهتر شود.
مجری: بحث گران اداره شدن شهر در سال گذشته صحبت کردیم، با توجه به اینکه امسال حقوق و دستمزد افزایش پیدا کرده است پس ما باید شاهد در واقع گران تر اداره شدن شهر هم باشیم؟
دکتر سهیلی: اصل اشکال درست است، کلانشهرها اساسا هزینههایشان بیشتر از شهرهای دیگر است، اما در مورد گران اداره شدن، ما یک ساز و کار داریم که این را کنترل میکند، فرض کنید نرخ تورم 24 درصد باشد، وقتی شهرداری هزینههای نگهداری شهر را 16 درصد افزایش میدهد، این به نحوی کاهش هزینهها است، یعنی اگر این مسیر هر سال ادامه پیدا کند ما به این نتیجه میرسیم که این مورد –گران اداره شدن- بهبود پیدا میکند، ما مصوبهای که در دوره چهارم داشتیم، این بود که واحد در بودجهریزی عملیاتی را تثبیت کردیم، ما نمیگوییم این رقم زیاد هست چون نمیتوانیم آن را ثابت کنیم، اما آن را تصویب میکنیم اگر مدیران شهری می خواهند آن را افزایش بدهند برای آن باید دلیل بیاورند، این تا حدی توانست شرایط را تعدیل کند، اکنون نیز این شرایط بهبود و مشکلات مالی به طور عملی مدیران را وادار کرده که در این مسیر قدم بردارند و هر سال وضعیت ما دارد بهتر میشود ضمن اینکه عرض کردم برای تحلیل گران اداره شدن شهر، شما هزینه های اقتصادی و عمرانی را کنار بگذارید و تنها به هزینه های جاری نگاه کنید.
مجری: نسبت بودجه جاری به کل بودجه در سال 98 چقدر هست؟ و بعد اینکه ما در هزینه های جاری رشدی داشتیم، چه نسبتی صرف حقوق و دستمزد در سال 98 می شود؟ و چه کسری به فضای زیرساختی تعلق می گیرد؟ و بعد اینکه ما در مورد راهحلها سال گذشته مفصل صحبت کردیم، گفتیم به یکباره که نمی شود این کاهش صورت بگیرد، ولی در راهبردهای کلان آیا شما نشانه ای می بینید که بالاخره ما این اسارت را کم کنیم در بودجه یا خیر؟
دکتر چشمی: بله، دکتر سهیلی به خوبی به نکات مثبت هر دوره اشاره کردند، با این حال به جز سامانه فاش و دسترسی عمومی به اسناد بودجه ای، موارد دیگری مانند بحث تهاتر بدهیهای شهرداری با بدهیهای دولت گام بسیار خوبی بود. بحث جذب مشارکتها و سر و سامان دادن به بدهیهای شهرداری از جمله اقدامات خوبی بود که از شرایط اضطراری شهرداری را نجات داد.
ادعای این برنامه عملیاتی 1397، 1400 که سبک خوبی هم دارد، این است که بودجهریزی را به برنامه پیوند بدهد، اقداماتی شده از جمله اهداف، شاخصهایی برای ارزیابی اهداف و پروژههایی که داخلش پیشبینی کردند، قابلیت این را دارد که بودجه براساس برنامه تنظیم شود و آن پیوند برنامه و بودجه که یکی از مشکلات کشور هست تا حدودی برطرف شود؛ به نظر بنده در مسیر اصلاح هستیم اما سرعت آن بسیار کند هست، به طور مثال همین بحث فسادی که دکتر سهیلی مطرح کردند یا مصوبه اخیر که شورا گذاشته تا به افرادی که فساد را اعلام می کنند جایزه بدهد، این موضوع تا وقتی مردم در جریان قرار بگیرند و موارد عملیاتی آن را مشاهده کنند، به زودی به نتایج چشمگیری نخواهیم رسید، اما در واقع موتور اصلاح و تعیین کننده سرعت اصلاح شفافیت و مشارکت عمومی هست، اسناد علمی نیز این را اثبات کردند که ما هر چقدر با شفافیت مردم را تهییج کنیم که مشارکت کنند، سرعت اصلاح نیز افزایش پیدا می کند، نکته دیگری که خدمت شما در مورد بودجه امسال بگویم، هزینههای جاری در مصوب 97، یک هزار و 330 میلیارد تومان بوده و برای 98 یک هزار و 970 میلیارد تومان شده است، یعنی 48 درصد افزایش داشته است. بودجه جاری بهتر میتواند گران بودن مدیریت شهری را نشان بدهد، 48 درصد افزایش که رقم بسیار بالایی است. مصوب اعتبارات عمرانی و تملک دارایی های سرمایه ای مصوب سال 97، یک هزار و 310 میلیارد تومان بوده و پیشنهادی 1398، یک هزار و 480 میلیارد تومان است که 33 درصد پیشرفت دارد؛ همین دو رقم به این صورت بوده، جاری ها در96، یک هزار و 92 میلیارد تومان بوده است و اعتبارات عمرانی و عملکردش 770 میلیارد تومان است به عبارتی با توجه به عملکرد بودجه 96، بودجه 98 از نظر عمرانی دوبرابر شده است. بودجه جاری هم دو برابر شده است که بودجه جاری با 48 درصد افزایش واقعا نگران کننده است، علامتهای خاصی را میتواند نشان بدهد، به خاطر شرایط تورمی شهرداری مجبور است که بودجههای جاری را مانند بودجه پرسنلی و بحثهایی مانند نظافت و اتوبوسرانی را تغییر بدهد.
یک موضوعی که شهردای واقعا در آن خیلی شفاف نیست، این است که ما نمیتوانیم تشخیص بدهیم پرسنل شهرداری اضافه یا کم شده است، آمارنامه 96 را اگر نگاه کنیم، فکر میکنم حدود یک هزار نفر از پرسنل شهرداری و از سازمانها حدود 1000 نفر کم شده است، این آمارنامه در سایت برنامهریزی وجود دارد، ولی باز کاری که کردند این هست که در آمار الیت، آمار پاکبانها را به حساب نیاوردهاند، اما همه میدانیم که از طریق خدمات انسانی و شرکتهای پیمانکاری نیروی انسانی کارکنان بسیاری در شهرداری استخدام میشوند ولی از طریقی کار حجمی است، این موضوع از طریق سامانه فاش برای خبرنگاران قابل ردیابی هست که به طور مثال ببینیم چقدر نیروی انسانی به صورت حجمی به شهرداری اضافه شدند؟ عمده این رقم بودجه جاری مربوط به نیروی انسانی هست، هرچند که اگر شما باز به این سند بودجه نگاه کنید عنوان های دیگری پیدا میکنید، یک مقدار بسیار ناچیز را پرسنلی می گذارد و بقیه را لفط خدماتی، یارانه و ... میگذارد، ولی عمده بودجه جاری داخل اعتبارات جاری است.
مجری: محل تامین منابع چطور هست؟
دکتر چشمی: منابع شهرداری از محل عمومی و کمک دولت که دریافتیهای شهرداری هست در مصوب سال 97، 3 هزارو 120 میلیارد تومان که هفت ماهه یک هزار و 125 میلیارد تومان محقق شده است، عمده سیستم مالی اینگونه است که ماههای آخر این ارقام بیشتر محقق می شوند، پیشنهادی سال 1398، سه هزار و 910 میلیارد تومان با 25 درصد افزایش بوده است، این درآمد عمده به این صورت هست از محل وصولی توسط سازمان های دولتی و کمک های دولت است. در این آمار کمک های دولت که بنده سرفصل های مختلف را باهم جمع کردم مانند آلایندگی، تخلفات رانندگی، گمرک و مالیات بر ارزش افزوده و ... مصوب 97 بوده 667 میلیارد تومان که در هفت ماهه 175 میلیارد تومان محقق شده است، در سال جاری دولت این کمکها و مالیات های مشترک را بسیار کم کرده است به همین دلیل مبالغ کمی از این ارقام محقق شدند. برای سال 98 این 670 میلیارد تومان را کم کردند که با توجه به میزان تحقق 537 میلیارد تومان شده است. کل عملکرد سال 96 نیز، 336 میلیارد تومان بوده است.
یک موضوع دیگری که برای شما شاید مهم هست، من بحث های درآمدهای پایدار را نمی فهمم، معمولا به این صورت هست که یک دوره شهرداری درآمد پایدار کم است ولی همان طور که جلو میروند این درآمد پایدار زیاد میشود، چون تفسیر بردار است. ولی این سوال را می توانیم پاسخ دهیم که شهرداری چقدر از بخش مسکن و ساختمان درآمد دارد؟ این درآمدها یک بخشی به عنوان عوارض بر ساختمانها و اراضی است در سند بودجه درج می شود، سال 97، 900 میلیادرتومان بوده، سال 98 پیش بینی یک هزار و 276 میلیارد تومان شده است. جریمه کمیسیون ماده 100، سال 97، 20میلیارد تومان بوده و 98، 214 مییارد تومان پیش بینی شده است یعنی هشت درصد رشد دارد، جرائم تخلفات ساختمانی، شهری و غرامتها در سال 97، 620 میلیارد تومان بوده و در 98، یک هزار و 55 میلیارد تومان با 63 درصد پیشبینی شده است، حالا این موضوع را رسانهای پرداختند، شورای شهر حساس شد و 300 میلیارد تومان کم کردند که به مبلغ 620 میلیارد تومان رسیدند، ولی تحقق آن بد نبوده تا کنون 345 میلیارد تومان محقق شده است. این افزایش شدید در سال 98 به علت اصلاحی است که شورا در آن سال انجام داده بودند.
تغییر کاربری ها نیز در سال 97، 280 میلیارد تومان بوده که این رقم در سال 98 به 390 میلیارد تومان با 41 درصد رشد رسیده است. جمع منابع از محل ساختمان و مسکن و جرائم و تخلفات درسال 97، دو هزار و 50 میلیارد تومان بوده که در هفت ماهه 97، 835 میلیارد تومان محقق شده است، این رقم برای سال 98 پیشبینی 2 هزار و 950 میلیارد تومان است یا به عبارتی از سه هزار و 910 میلیارد تومان درآمدهای عمومی و کمکهای دولت که شهرداری برای 98 پیشبینی کرده 2 هزار و 950 میلیارد تومان آن از محل ساختمان و مسکن است و 550 میلیارد تومان هم از محل کمکها و مالیاتهای مشترک با دولت بوده است، در نهایت 400 میلیارد تومان سایر درآمدها است که از جمله درآمدهای خاص و چالشی که بروکراسی خودش را آنجا نشان می دهد، درآمدهای سازمانها و شرکتها است که هر مورد آن قابل بررسی است مانند درآمدهایی است که الیت جمع می کند و دوباره خرج می کند. از محل تابلوهای تبلیغاتی، سازمان مشاغل شهری و میادین حدود 30 میلیارد تومان است، قراردادهای مختلف با شهرآرا، خراسان و فروشگاه های شهر ما که اجارههای اینها را میگیرند، حدود 30 میلیارد تومان است در سند آمده اما اینکه چطوری خرج میشوند، بحثهای دیگری است، حدود200 میلیارد تومان از این دسته درآمدها و 200 میلیارد تومان دیگر سایر درآمدها میباشد. موضوعی دگیر که به نظر من باید به صورت ملی به آن نگاه شود، این است که شهرداری مشهد سالانه حدود 40 میلیارد تومان از سود بانکی درآمد دارد که در سال 98 نیز همین رقم پیش بینی شده است؛ غیر از معاونت اقتصادی، حوزه شهرداری این رقم را از سود بانکی درآمد دارد، حالا چرا باید شهرداری به قولی بهره بگیرد، به هیچ وجه در هیچ کجای دنیا مرسوم نیست که دولت یا دولت محلی بخواهد بهره بگیرد، این به نحوه مدیریت وجوه توسط شهرداری و تصمیمگیریهای کلان کشور برمی گردد ، اما در مجموع ساختار منابع شهرداری به این صورت است، حدود سه هزار میلیارد تومان بخش مسکن برای سال 98 پیش بینی شده و 500 میلیارد تومان که قرار است دولت بدهد که امسال دولت پرداخت نکرده است، وقایعی که در کمیسیون تلفیق و لایحه بودجه رخ داده است این موضوع را کمرنگتر کرده است.
مجری: این افزایش درآمد های عمومی که شما به کمیسیون 100 و جرائم ساختمانی میدانستید، رقم خیلی بالایی نیست و جای نگرانی ندارد؟ شائبه شهر فروشی نیز چنان صدق نمی کند؟
47 درصد افزایش به نظر شما رقم بالایی نیست، سال 97 بوده دوهزار و 50 میلیارد تومان، مجموع درآمدها از محل مسکن و ساختمان برای 98 شده دو هزار و 950 میلیارد تومان با 47 درصد رشد شده است، در هر صورت بخش مسکن و ساختمان قرار هست که منابع بیشتری را در اختیار شهرداری بگذارد.
این نکته را هم اشاره کنم که به خاطر خاصیت اقتصاد شهر مشهد که مبتنی بر مسکن و ساختمان و گردشگری هست، این اتفاقاتی که برای ارز افتاد برای شهرداری درآمدزا باشد و همین پایان سال نشان میدهد که این اتفاق در حال رخ دادن است، اما از لحاظ آمار بخش مسکن که نگاه کنیم، دو تا مولفه را معمولا دولت بهتر منتشر می کند، یک قیمت مسکن به شدت افزایش پیدا کرده است اما معاملات مسکن کاهش پیدا کرده است، این موضوع هم به دلیل کاهش قدرت خرید پایین می باشد و شروع فاز افزایش قیمتی را که شروع میکنیم معمولا از معاملات کم میشود، به هر حال به نظر بنده میشود این رشد 47 درصدی را دقیق بررسی کرد که تا چه میزان دور از انتظار است، اما برگردیم دوباره به اصلاحات مالی و اصلاحات تدریجی، نیروهای اصلاح، نکتهای که هست مدیریت شهری همان مسیر قبلی را نشان می دهد یعنی ما اصلاح آنچنانی نمیبینیم.
به صورت عجیب 47 درصد افزایش از محل مسکن با 48 درصد اعتبارات جاری به صورت شانسی شبیه به هم درآمدند که نشان میدهد چاه نفت و بودجه جاری دولت با چاه مسکن و بودجه جاری شهرداری به یکدیگر بسیار نزدیک هستند.
مجری: سال گذشته که ما شائبه شهر فروشی را مطرح کردیم، آقای دکتر گفتند جای نگرانی نیست، حالا امسال با توجه به این افزایش ارقام شما هم تحلیل و استدلال خودتان را بفرمایید؟
دکتر سهیلی: این نکته که آقای دکتر فرمودند نکته دقیقی هست، یعنی اینکه ما شاهد هستیم که افزایش هزینه های نگهداری شهر از چه طریقی تامین میشود، این موضوع از طریق فشار بر بخش ساخت و ساز هست که خیلی مطلوب نیست و از آن طرف شهرداری اگر بخواهد به سمت درآمدهای پایدار برود، طبیعتا عوارضی که شهروندان می پردازند جزو اصلی درآمدهای پایدار است و ما قاعدتا به جای اینکه هزینهها را پس از ساخت از سازنده بگیریم که بر بخش مسکن فشار میآورد و آن را غیر اقتصادی میکند و تا برخی مناطق به 27 درصد سهم میرسد، دشواری این است که این مبلغ همان اول دریافت میشود و مانند هزینههای ساخت و ساز نیست که در طول ساخت ساختمان انجام شود، در نتیجه ما زمانی میتوانیم مطالبه عوارض کنیم که یا شهروند یک ارزش افزوده که برای ملکش ایجاد شده را بپردازد یا اینکه هزینه خدماتی که شهرداری به آن ارائه میکند را بپردازد، در این دو حالت توجیه دارد، متاسفانه ساده ترین کار همین است که ما به سراغ جرائم و عوارض ساخت و ساز برویم، که این شاید خیلی هم اتفاقی نباشد که این دو عدد با هم مطابقت داشته باشد شاید ما ناچار بودیم هزینه های شهر را جبران کنیم و بهترین جا هم همین قسمت ساخت و ساز بوده است اما برای این قضیه راه کارهایی هست ضمن اینکه عوارضی که ما از شهروندان می گیریم عادلانه نیست، و این مبنای منطقهبندی دارد، یعنی فردی که در بهترین نقطه شهر هست همان عوارضی را می پردازد که فردی در بدترین منطقه شهری پرداخت میکند، برای این قضیه ما آمدیم پرداخت عوارض را نقطهای کنیم به این معنا که، به جای اینکه خیابان ملاک باشد، نقطه ای باشد، برای این منظور ما با دانشگاه فردوسی یک تحقیق علمی و با استفاده از روش های جدید انجام شد و جواب داد. این باعث می شد که پرداخت شهروندان عادلانه شود با این شیوه ما می توانیم هزینه ها را از شهروندان بگیریم. تا زمانیکه ما در بودجه پیش بینی می کنیم که 25 درصد درآمد پایدار به 40 درصد برسد اما تا زمانی که هیچ شیوه و راهکاری برای آن نداشته باشیم و ندانید جطوری می خواهید به این عدد برسانید، این کار منطقی نیست. به عبارت دیگر ما باید بدانیم که در پایان سال جاری یا 98 چقدر از درآمدهای پایدار مشخصا افزایش پیدا میکند؟ یک برنامه مشخص اگر ارائه شود این موضوع، قابل کنترل هست، باید مطالبه جدی شود حداقل رسانه ها باید مطالبه جدی کنند، البته ما گاهی میخواستیم درآمدهای پایدار را افزایش بدهیم خود رسانه ها مقابل آن ایستادند، به طور مثال ما می خواستیم ازکسانی که از حضور گردشگران وزائران برخوردار می شوند عوارض بگیریم که روزنامهها آمدند نظرسنجی مردمی کردند که مردم آیا شما موافقید این عوارض از شما دریافت بشود، طبیعی است که 98 درصد گفتند نه موافق نیستیم.
مجری: ما در بودجه سال 97، خاطرم هست که آقای دکتر چشومی از این موضوع دفاع کردند که کاهش هزینه ها را در واقع خودگردانی سال 97 داشتیم، من می خواهم ببینیم در سال 98 چقدر رشد داشته است، یارانه پرداختی مستقیم حوزه شهرداری به سازمان ها به جز سازمان هایی که خدمات عمومی ارائه می کردند، کاسته شود و سایر سازمان ها به سمت خودگردانی بروند و در واقع مشارکت در پروژه ها و سرمایه گذاری را داشته باشند؟ این امر چقدر تحقق داشته است؟
سهیلی: ما حتی در قانون کشوری و مصوبه شورای شهر داریم که شهرداری باید بهای تمام شده خدمات را دریافت کند اما چون اینجا مستلزم این هست که شهروند رقم بیشتری پرداخت کند، همیشه دچار مشکل می شود، فرض کنید برای اصل بازیافت و جمع آوری زباله شهرداری کمتر از 50 درصد هزینه اش را دریافت می کند، و یا در موارد دیگر مانند اتوبوسرانی، قیمت تمام شده هزینه حل و نقل 1000 تومان است اما بلیت به مراتب کمتر از این مبلغ هست. واقعیت این هست که اگر شهروندان بپذیرند آنجایی که دارد واقعا هزینه ای برای آنها صورت می گیرد، آن را بپردازند، درست است که در زمینه هایی ما فشاربیشتری به شهروندان آوردیم ولی از آنطرف شهرداری موظف می شود که جبران کند، اگر این رویکرد جا بیفتد شهرداری میتواند در مناطق مرکزی شهر حمل و نقل عمومی را رایگان کند، یعنی رویکردهای جایگزین را به صورت جدی مد نظر قراربدهد و اگراین منجر به این شود که شهروندان کمتر از وسیله نقلیه شخصی استفاده کنند، سرعت حرکت اتوبوس ها که الان 18 ساعت در کیلومتر هست به 30 کیلومتر در ساعت می رسد و دیگر شهرداری لازم نیست اتوبوس جدید تهیه کند. ما در سال یک هزار میلیارد تومان در این بخش هزینه می کنیم اگر این کسر شود می تواند از باری که بر خود شهروندان هست نیز می تواند کم کند لذا راه حل هایی وجود دارد اما شجاعت می خواهد که کسی وارد آن شود و بار سرزنش رسانه ها را به جان بخرد و از آن طرف یک رویکرد اساسی را مدنظر قراربدهد که در دو سال آینده می تواند این چرخه معیوب را اصلاح کند.
مجری: اساسا این کاستن از یارانههای سازمانها و اینکه خودتان بروید درآمدزایی کنید، در سال گذشته تجربه مثبتی بود؟
دکتر چشمی: نکته مهم این است که هر سازمان و شرکت شهرداری با دیگری متفاوت است، بعضیها ذاتا مانند سازمان مشاغل، زمین و مسکن، الیت، سازمان پارکها منشا درآمد هستند، نکتهای که وجود دارد اینکه چقدر بودجه سال 97 این سازمانها محقق شده است، بنده هیچ اطلاعی ندارم وبودجه 98 هم به همراه بودجه اعلام نشده است بنابراین نمیتوان به صورت دقیق ارزیابی کرد اما نکتهای که وجود دارد این هست که باید ارزیابی دقیقی بشوند، پتانسیلهای درآمدزاییشان بررسی بشود و رویههای جدیدی برای آنها در جهت مشارکت با بخش خصوصی معرفی شود تا این کار را بتوانند انجام دهند.
مجری: بودجهریزی بر مبنای عملکرد موضوع بسیار مهم هست، آیا در بودجه سال 98 رعایت شده است یا خیر؟
دکتر چشمی: بودجهریزی بر مبنای عملکرد به این معنا است که ما چگونه منابع را تبدیل به نتایج مطلوب مردم کنیم؛ برای این سبک بودجهریزی ما به شاخصهای ارزیابی عملکرد نیاز داریم به عنوان مثال اتوبوسرانی را شما در نظر بگیرید، اتوبوسرانی ارزیابی عملکردش براساس این صورت بگیرد که تعداد صندلیهای آن در شهر وجود دارد، چقدر است؟ یا تعداد مسافران جابجا شده، چه میزان بوده است؟ اما آن نتایج نهایی برای جامعه چی هست؛ در این بحث هدف این بوده که مردم با وقت کمتر و آسایش بیشتری در شهرسفر کنند تا ترافیک و آلودگی شهری نیز کمتر شود، این ها نتایج نهایی حاصل از برنامه اتوبوسرانی هست ولی نتایج نهایی خیلی دقیق نمی شود شاخص تعریف کرد، بنابراین بودجهریزی براساس عملکرد در ذات و سیستم های دولتی امکان شکست بسیاری دارد، در سیستم های بروکراسی ناکارآمد که با بدکاری و کم کاری روبرو هستند می تواند خودش مبنای شکست باشد به عنوان مثال 2400 تومان هزینه تمام شده اتوبوسرانی اگر بخواهد افزایش پیدا کند، بودجه اتوبوسرانی را افزایش دادهاند، 70 میلیون ضرب در 2400 تومان بودجه اتوبوسرانی بدهد، چه بتوانند 70 میلیون را اضافه کنند چه مبلغ سفر را یعنی بودجه خودشان را به حد نهایی میرسانند. بنابراین در سالهایی که نرخ بهای تمام شده سفر را تصویب کرده بودند، حجم را افزایش میدادند، ببنید بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد این مشکلات را دارد که وقتی سیستم ناکارآمد هست، این ناکارآمدی را تشدید میکند، و در حال حاضر شهرداریها و دولتها با آن بسیارفاصله دارند لذا زیاد به اسمها و لفظها زیاد دقت نکنید.