سرمقاله امیر اقتناعی، عضو شورای مرکزی و معاون اجرایی و هماهنگی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی ایران در روزنامه سازندگی

در هنگامه دومین سالگرد برآمدن سیدابراهیم رئیسی، رسانه‌های حامی دولت و هواداران خوش‌انصافش با در بوق‌وکرناکردن دستاوردهای ادعایی و محقق‌نشده سفر اندونزی، طوری به انتشار اخبار و تصاویر این سفر می‌پردازند که ظاهراً دل‌خوش‌کردن به سفرهای بی‌دستاورد، اما پرسروصدا و مخابره قاب‌های تصویری خوش‌رنگ‌ولعاب، می‌رود که رفته‌رفته به عادتی قالب در دولت مدعی حمایت از محرومان تبدیل شود. گویی برخی از این حضرات هنوز در حال و هوای عصر قاجار سیر می‌کنند که صرف سفر به سایر بلاد (فرنگستان) را در زمره فتوحات‌شان به‌شمار آورده و با به اشتراک‌گذاردن توصیفات تصویری و نوشتاری حاصله، انتظار شادی و مباهات از سوی مردم را دارند. یحتمل؛ با این خیال که از قدیم گفته‌اند: «وصف‌العیش، نصف‌العیش»! و چه بسا که در خلوت هم، بابت این میزان از سخاوت، بر خود ببالند!

آقای رئیس دولت؛ شما در شرایطی با سیرتی آسوده و صورتی بشاش به جاکارتا تشریف بردید که در هفته گذشته با اتخاذ موضعی شتاب‌زده خطاب به دولت طالبان -بی‌آنکه در لزوم یا امکان تحقق تهدیدتان، ذره‌ای تامل کنید- زمینه‌ساز توهین به کشور و تمسخر ملت ایران از سوی ایادی طالبان گشتید و نه تنها از رسیدن به نتیجه مدنظر -که دستیابی به حقّابه بود- باز‌ماندید که برعکس؛ بی‌جا‌بودن خط‌ونشان غیرمنطقی‌تان -که بیشتر شبیه به رجزخوانی‌های پیش از آغاز جنگ‌های کلاسیک بود- را بیش از پیش بر همگان عیان کردید.

اگر در داخل کشور، هر چیزی را بر زبان می‌رانید و بعدش هم مسئولیتی را متوجه خود نمی‌دانید و برخوردی هم با شما صورت نمی‌پذیرد و جامعه نیز عموماً با کنایه و شوخی از کنار این رفتارها و گفتارهای‌تان می‌گذرد، به این معنا نیست که مردم از اعمال و حرف‌های شما خرسند می‌شوند و حضرت‌عالی اسباب انبساط خاطر ملت هستید! تمرین کنید تا متوجه شوید و درک نمایید که این مردم، به علت شنیده‌نشدن صدای‌شان و فهمیده‌‌نشدن خواسته‌های‌شان، توسل به طنز را به‌عنوان ابزاری یافته‌اند برای التیام دردها و کاهش رنج‌های‌شان. چنانچه اگر تابه‌حال این گزاره به گوش‌تان خورده باشد که؛ «گذشتن تراژدی از حدی مشخص، آن را تبدیل به کمدی می‌کند»، شاید کمک شایانی به فهم این موضوع نماید.

اما در عرف بین‌الملل، هر کنش یا موضعی که از سوی شما اتخاذ و اعلام می‌گردد، به‌معنای موضع رسمی دولت ایران تلقی شده و در برابر آثار و تبعات زیان‌بار آن، هیچ شوخی و و طنز و طعنه و کنایه‌ای هم کارساز نبوده و بیشترین آسیب ناشی از آن مسئله، مستقیماً متوجه مردمی خواهد بود که زیر بار انواع فشارهای زندگی و معیشتی حاصل از ناکارآمدی‌ها و سوءمدیریت‌های دوران شما، صورت را با سیلی سرخ نگه می‌دارند و روزگار می‌گذرانند.

مخلص کلام؛ تجلّی عینی دولت سیزدهم، به‌مثابه نمایشی کمیک است که پیش از این، صورت تراژیک آن در دولت نهم بروز یافته بود و ایران عزیز ما را هم از برکات فراوانش، متنعّم ساخت!!! مع‌الاسف؛ شاید این هم از اقبال بلند ماست که در دوره‌ای زیسته‌ایم که علاوه بر لمس تجربه‌های متعدد، کم‌نظیر و صعب، رخداد این گفته «کارل مارکس» را نیز به چشم دیده‌ایم که؛ «تاریخ دوبار تکرار می‌شود، یک‌بار به‌صورت تراژدی و بار دیگر در قامت کمدی» ...