محسن هاشمی، رئیس شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران، روز جمعه یازده اسفند در دفتر حزب کارگزاران سازندگی ایران-خراسان رضوی،‌با برخی از اعضای این حزب به گفتگو نشست. مشروح سخنان آقای هاشمی را در ادامه می‌خوانید.

ما اکنون از مرحله تلاش برای کسب قدرت عبور کردیم. یک زمانی هست که شما در حال مبارزه هستید که قدرت را تصاحب کنید تا فکر و اندیشه خود را برای مردم به میدان بیاورید و عمل کنید. آن‌چیزی که الان مشکل است نداشتن برنامه صحیح است. نیرو چیدن باید بر اساس برنامه باشد. به نظر من بحث شوراها جدی‌تر از دولت است. بیش از 70 درصد از رؤسای هیئت‌رئیسه شورای مراکز استان‌ها اصلاح‌طلب و از 6 تای باقیمانده نیز 3 نفر معتدل هستند. در نتیجه مدیریت در بخش شهری در اختیار اصلاح‌طلبان است و ما دیگر هیچ بهانه‌ای نداریم. اگر درست کار نکنیم و برنامه محور نباشیم؛ قطعا توقعات مردم برآورده نمی‌شود و شکست می‌خوریم. صرفا با انتصاب افراد نزدیک به جریان، برنامه محوری تحقق پیدا نمی‌کند. آن چیزی که خلا ما است، نداشتن برنامه برای اداره شهرها است. باید  براساس برنامخ مشخص کنیم که در این چهار سال به این نقاط خواهیم رسید و مهم‌تر از آن هماهنگی برای اجرای برنامه است. باید این‌گونه فرض کنیم که احزاب باید خودشان را همواره کابینه سایه همه دولت‌ها و شوراها بدانند. (برای مثال) در مورد استانداری اگر حرف و برنامه‌ای دارید؛ می‌توانید برنامه را مطرح کنید و بعد بگویید این فرد برای «اجرای این برنامه» خوب است نه این که صرفا این فرد خوب است. متاسفانه عقب مانده ایم، کار زیاد داریم و باید اطلاعاتمان را جمع‌آوری کنیم و برای هر بخشی از کار دولت در استان و هر بخش از کار شورا باید بتوانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم. احزاب بر روی مشکلات درست کار نکرده‌اند برای حل آن‌ها راه‌حلی ندارند. زمانی که برنامه داشتیم میتوانیم افراد مناسب را برای اجرای برنامه پیشنهاد کنیم. این که فقط بگوییم این نیروها بهتر است در آن پست‌ها قرار بگیرند و نگرفتند؛ صرفا تکیه بر رابطه است. باید حزب کارگزاران که جنبه تکنوکراتی و فعالیت‌های اجرایی داشته و واقع گراست؛ را به سمتی ببریم که برنامه‌ای جدی برای اداره کشور بدهد و وقتی که بخشی از قدرت را می‌گیرد بتواند نیروهایش را برای اجرای برنامه بچیند و کارش را پیش ببرد.  برای همین است که باید افرادی را به حزب جذب کنیم که بتوانند برنامه را اجرا کنند. این رویه که بدون برنامه  هر کسی را به شورا وارد کنیم باعث شده که در استان‌ها بعضی افراد صرفا برای گرفتن پست به حزب بپیوندند و زمانی که به هدف نمیرسند ناامید می‌شوند و می‌گویند حزب برای ما هیچ کاری نکرد. نمیگویند که ما برای حزب چه کار کردیم و اصلا برنامه‌ای داشتیم؟ این مشکل را در تهران نیز داریم. ما نیز می‌خواهیم برنامه‌ای برای شهر ارائه دهیم ولی هنوز کار اساسی‌ای که انتظارات مردم را برآورده کند؛ انجام ندادیم. از آن طرف هم آقای نجفی یک برنامه واقع‌گرا و قابل اجرایی عرضه نکرده که امید را به شهر برگرداند. فشارهای سیاسی و شایعات آن‌طرف نیز هست؛ خود همین مسائل به صورت زنجیره‌وار ما را تضعیف می‌کند و در نهایت چشم باز می‌کنیم و می‌بینیم چهار سال گذشته و ما هنوز در دعوا هستیم که چرا فلان فرد فلان پست را نگرفته است.

حزب کارگزاران که تکنوکرات و پیشرو است باید بتواند مشکلات گروه‌های بزرگ جامعه را حل کند. یعنی آن‌ها احساس کنند که با اجرای برنامه‌های حزب کارگزاران مشکلاتشان حل می‌شود و بتوانیم کم‌کم از بحث جبهه‌ای خارج شویم؛ در حال حاضر به علت این‌که ضعف داریم جبهه‌ای عمل می‌کنیم و زمانی که قدرت را می‌گیریم تازه می‌خواهیم حزبی اداره کنیم و این باعث اختلاف نیز در بین ما میشود. یعنی جبهه‌ای پیروز می‌شویم ولی جبهه‌ای نمی‌توانیم عمل کنیم. ضعف همه ما در برنامه محوری است. پیشنهاد من به شورای مرکزی و کمیته‌سیاسی و سایر کمیته‌های موجود این است که ما باید آرام آرام حرف برای گفتن داشته باشیم.

در مورد دولت می‌توانم این قول را بدهم که اگر شما در مورد استان یک برنامه مناسب برای کاری مشخص بدهید و نیرو تیم اجرای آن را نیز معرفی کنید و آن برنامه را بتوان جا انداخت (برای مثال برنامه‌ای در حوزه وزارت مسکن و شهرسازی یا وزارت راه) بعد می‌توان در تهران به وزیر یا معاون مربوطه فشار آورد که از این تیم استفاده کن تا مشکل حل شود.